|
OCHRONA DZIKICH GATUNKÓW I ICH SIEDLISK
Ochrona przyrody w Polsce Krajowy Program Rolnośrodowiskowy Linki Strona główna WPN
POCZĄTKI OCHRONY PRZYRODY
Stosunek człowieka do otaczającej go przyrody ulegał na przestrzeni dziejów różnym zmianom, które w istotnej części zależne były od tego, na ile człowiek rozumiał funkcjonowanie swojego otoczenia. Jeżeli zjawisko czy jakaś część przyrody była dla niego niezrozumiała, przypisywał temu nadzwyczajne cechy i wplatał do swych wierzeń. W różnych czasach i rejonach świata otaczano kultem długowieczne drzewa, które funkcjonowały „zawsze” z punktu widzenia człowieka i jego krótkiego wówczas życia. Jako przejaw działania bogów starożytni czcili też wodospady, błyskawice, duże głazy itp. Zatem pierwszą motywacją ochrony przyrody i wyłączania z użytkowania były wyjątkowe cechy różnych elementów ekosystemu. W kształtujących się społecznościach tworzone były normy zachowania, które dziś można w pełni uznać za pierwsze zasady ochrony przyrody. Najstarsze odnalezione zarządzenia dotyczące ochrony przyrody pochodzą z okresu ok. 1100 r. p.n.e. z Chin i dotyczą zasad prowadzenia gospodarki leśnej. Król perski w III w p.n.e. wydał przepis nakazujący ochronę tych zwierząt, które „nie służyły do użytku i nie były jadalne”. W Szkocji w 1030 r., a w Hiszpanii w 1258 r. wprowadzono okresy ochronne dla niektórych gatunków ryb. Za czasów króla Ryszarda III w Anglii rybakowi, który stosował niedozwolony do połowów sprzęt, groziło ścięcie głowy lub banicja (wygnanie z kraju). W okresie średniowiecza w Niemczech wprowadzono ochronę sikorek i za nie przestrzeganie tych zasad groziła kara banicji. W 1535 r. w Zurychu w Austrii wprowadzono ochronę ptaków owadożernych. W Polsce już Bolesław Chrobry zabraniał „pospólstwu” polować na bobry, a Władysław Jagiełło wprowadził zakaz ścinania cisów i starych dębów. Książęta Litewscy od 1541 r. chronili żubra.
dalej »
|