Wigierski Park Narodowy zaprasza (2)

Wigierski Park Narodowy to niezwykłe bogactwo jezior i rzek. W jego granicach znajdują się 42 naturalne zbiorniki wodne, których łączna powierzchnia wynosi około 28 kilometrów kwadratowych (19% powierzchni parku). Największe i najgłębsze jest jezioro Wigry, które wraz z przyległymi, mniejszymi zbiornikami tworzy szczególny zespół ekosystemów wodnych. Charakteryzują się one znaczną różnorodnością, wynikającą z odmiennej powierzchni, głębokości, ukształtowania dna oraz składu chemicznego i fizycznych właściwości wód. Na szczególną uwagę zasługują niewielkie śródleśne zbiorniki wodne, zwane na Suwalszczyźnie “sucharami”. Jest ich w parku 20 i nie ma w Polsce drugiego takiego miejsca, gdzie byłoby ich tak wiele. Niezwykle wysoką wartość przyrodniczą mają również rzeki parku. Dlatego też fragmenty dolin Czarnej Hańczy, Wiatrołuży, Maniówki i Kamionki zostały objęte ochroną ścisłą, zapewniającą warunki dla niezakłóconego przebiegu procesów przyrodniczych.

  

Wigierski Park Narodowy to jednak przede wszystkim lasy, zajmują one ponad 60% jego powierzchni. W większości lasy parku zachowały naturalny charakter a dominują w nich sosny i świerki. Większość obszaru lasów i wód WPN-u znajduje się pod ochroną czynną.

Ten leśno-jeziorny krajobraz parku uzupełniają otwarte tereny wsi, pól i łąk. Tutaj właśnie najlepiej widać zróżnicowaną rzeźbę terenu, ukształtowaną przez ostatnie zlodowacenie. Grunty orne, łąki, pastwiska oraz zabudowa wsi łącznie zajmują 18% powierzchni parku i znajdują się pod ochroną krajobrazową.

  

Flora Wigierskiego Parku Narodowego jest niezwykle interesująca, a szczególnie ciekawa jest obecność 18 gatunków będących reliktami z okresu ostatniego zlodowacenia. Również 18 gatunków storczyków występujących w parku potwierdza bogactwo jego świata roślin. Wśród zwierząt na szczególną uwagę zasługują gatunki, które dzięki objęciu ochroną gatunkową i rezerwatową zostały uratowane przed wyginięciem. Do zwierząt ocalonych należy w szczególności bóbr europejski, będący symbolem parku. W ciągu 15 lat istnienia WPN-u zamieszkały w nim 3 pary orłów bielików. Wśród ryb skutecznie utrzymywane są populacje sielawy i siei. Są to ryby planktonożerne charakterystyczne dla głębokich, chłodnych i dobrze natlenionych jezior. Do wód parku ostatnio powróciły gatunki, które występowały w przeszłości i z różnych przyczyn wyginęły – troć jeziorowa i sum. W WPN-ie regularnie obserwowane są wilki, rysie oraz zając bielak – gatunek północny.

  

Oprócz dzikiej przyrody i malowniczych krajobrazów atrakcją Wigierskiego Parku Narodowego są również interesujące obiekty kultury materialnej. Najcenniejszym zabytkiem jest na terenie WPN-u pokamedulski zespół klasztorny. Położony na półwyspie, wyróżnia się w krajobrazie okolic jeziora Wigry. We wsiach położonych w parku i jego otulinie można jeszcze napotkać interesujące przykłady tradycyjnego budownictwa ludowego. Są to w większości budynki drewniane, choć spotyka się też obiekty wykonane z gliny.

   

  ciąg dalszy »

   

  

« strona główna Wigierskiego Parku Narodowego