Strona główna

  

kliknij, aby powiększyć

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

OCHRONA LASÓW

  

  

Blisko 18% powierzchni lasów parku podlega ochronie biernej. Obserwacje nad tempem i kierunkami naturalnych przekształceń tych obszarów lasu mają duże znaczenie dla nauki i praktyki działań ochronnych.
 

Na pozostałej powierzchni lasów wykonuje się zabiegi ochrony czynnej. Najmniej intensywne działania podejmowane są w zbiorowisku kontynentalnego boru sosnowego. Polegają na cięciach mających na celu utrzymanie obecnej struktury gatunkowej i kształtowanie struktury przestrzennej drzewostanu.
 

Znaczna część lasów parku ma zmieniony, w stosunku do lasów naturalnych, skład gatunkowy, ujednolicony wiek drzew i małe zróżnicowanie przestrzenne. Praca leśników prowadzi do ułatwienia i przyśpieszenia powrotu lasów o charakterze naturalnym - ze składem gatunkowym drzew odpowiadającym lokalnym warunkom glebowym i siedliskowym oraz charakteryzujących się zróżnicowanym wiekiem poszczególnych warstw drzewostanu.
 

Zależnie od stopnia zniekształcenia lasów stosuje się zabiegi o różnej intensywności.
 

chroną czynną renaturyzacyjną objęte są drzewostany, w których wskazane jest przyspieszenie procesów uzyskania składu gatunkowego i struktury zbliżonej do takiej, jaka występuje w lasach naturalnych. Dotyczy to głównie zbiorowiska subborealnego boru mieszanego. W naturalnie powstałych lukach i przerzedzeniach sadzi się młode drzewka gatunków zgodnych z warunkami siedliskowymi.
 

Ochrona czynna rekonstrukcyjna obejmuje obszary, na których konieczna jest zasadnicza zmiana obecnego zbiorowiska roślinnego. Prowadzona jest na siedlisku grądu subkontynentalnego, w drzewostanach silnie przekształconych antropogenicznie i zdominowanych przez sosnę i świerka. Tutaj wycina się część drzew i sadzi na ich miejsce gatunki charakterystyczne dla grądów, takie jak dąb, grab, lipa, klon, jesion i wiąz.
 

Lasy o uproszczonej strukturze gatunkowej, wiekowej i przestrzennej charakteryzują się małą opornością na ataki owadów. Dlatego też ważnym kierunkiem czynnej ochrony lasów jest dbałość o utrzymywanie niskiej liczebności tych gatunków owadów, które mogą doprowadzić do zniszczenia lasów na dużym obszarze. Do najgroźniejszych należy kornik drukarz żerujący na świerkach. Powstrzymanie inwazji tych owadów możliwe jest dzięki wycinaniu drzew opanowanych przez korniki i niedopuszczenie do wylotów kolejnych pokoleń chrząszczy. Do ograniczania i kontroli liczebności korników stosuje się również różnego typu pułapki. Zawierają one feromony – substancje wabiące chrząszcze.
 

Usychające lub martwe drzewa, w których nie żerują już korniki, są pozostawiane w lesie. Mają do spełnienia bardzo ważną rolę – stają się środowiskiem życia wielu gatunków grzybów, roślin i zwierząt. Martwe drewno jest niezbędnym elementem lasów naturalnych.
 

Młode drzewka są bardzo chętnie ogryzane przez jelenie, sarny i łosie. By zapobiec szkodom w uprawach leśnych grodzi się je lub smaruje drzewka preparatami odstraszającymi, tzw. repelentami, albo zakłada osłonki. Konieczna jest też redukcja liczebności leśnych roślinożerców poprzez planowy odstrzał. Regulowana jest też liczba dzików, jeśli jest ich za dużo i powodują zbyt duże straty w uprawach rolnych.
 

 

Aktualizacja: 2022.05, J. Borejszo
  

  

  

     

dalej