OCHRONA LASÓW
Blisko
18% powierzchni lasów parku podlega ochronie
biernej. Obserwacje nad tempem i kierunkami
naturalnych przekształceń tych obszarów lasu mają
duże znaczenie dla nauki i praktyki działań
ochronnych.
Na
pozostałej powierzchni lasów wykonuje się zabiegi
ochrony czynnej. Najmniej intensywne działania
podejmowane są w zbiorowisku kontynentalnego boru
sosnowego. Polegają na cięciach mających na celu
utrzymanie obecnej struktury gatunkowej i
kształtowanie struktury przestrzennej drzewostanu.
Znaczna
część lasów parku ma zmieniony, w stosunku do lasów
naturalnych, skład gatunkowy, ujednolicony wiek
drzew i małe zróżnicowanie przestrzenne. Praca
leśników prowadzi do ułatwienia i przyśpieszenia
powrotu lasów o charakterze naturalnym - ze składem
gatunkowym drzew odpowiadającym lokalnym warunkom
glebowym i siedliskowym oraz charakteryzujących się
zróżnicowanym wiekiem poszczególnych warstw
drzewostanu.
Zależnie od stopnia zniekształcenia lasów stosuje
się zabiegi o różnej intensywności.
chroną
czynną renaturyzacyjną objęte są drzewostany, w
których wskazane jest przyspieszenie procesów
uzyskania składu gatunkowego i struktury zbliżonej
do takiej, jaka występuje w lasach naturalnych.
Dotyczy to głównie zbiorowiska subborealnego boru
mieszanego. W naturalnie powstałych lukach i
przerzedzeniach sadzi się młode drzewka gatunków
zgodnych z warunkami siedliskowymi.
Ochrona
czynna rekonstrukcyjna obejmuje obszary, na których
konieczna jest zasadnicza zmiana obecnego
zbiorowiska roślinnego. Prowadzona jest na siedlisku
grądu subkontynentalnego, w drzewostanach silnie
przekształconych antropogenicznie i zdominowanych
przez sosnę i świerka. Tutaj wycina się część drzew
i sadzi na ich miejsce gatunki charakterystyczne dla
grądów, takie jak dąb, grab, lipa, klon, jesion i
wiąz.
Lasy o
uproszczonej strukturze gatunkowej, wiekowej i
przestrzennej charakteryzują się małą opornością na
ataki owadów. Dlatego też ważnym kierunkiem czynnej
ochrony lasów jest dbałość o utrzymywanie niskiej
liczebności tych gatunków owadów, które mogą
doprowadzić do zniszczenia lasów na dużym obszarze.
Do najgroźniejszych należy kornik drukarz żerujący
na świerkach. Powstrzymanie inwazji tych owadów
możliwe jest dzięki wycinaniu drzew opanowanych
przez korniki i niedopuszczenie do wylotów kolejnych
pokoleń chrząszczy. Do ograniczania i kontroli
liczebności korników stosuje się również różnego
typu pułapki. Zawierają one feromony – substancje
wabiące chrząszcze.
Usychające lub martwe drzewa, w których nie żerują
już korniki, są pozostawiane w lesie. Mają do
spełnienia bardzo ważną rolę – stają się
środowiskiem życia wielu gatunków grzybów, roślin i
zwierząt. Martwe drewno jest niezbędnym elementem
lasów naturalnych.
Młode
drzewka są bardzo chętnie ogryzane przez jelenie,
sarny i łosie. By zapobiec szkodom w uprawach
leśnych grodzi się je lub smaruje drzewka
preparatami odstraszającymi, tzw. repelentami, albo
zakłada osłonki. Konieczna jest też redukcja
liczebności leśnych roślinożerców poprzez planowy
odstrzał. Regulowana jest też liczba dzików, jeśli
jest ich za dużo i powodują zbyt duże straty w
uprawach rolnych.
Aktualizacja: 2022.05, J. Borejszo
|
