Porosty    

Strona główna

  

kliknij, aby powiększyć

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  

  


GRZYBY I ŚLUZOWCE

  

  

Pomimo powszechnego występowania grzybów we wszystkich środowiskach parku, wiedza dotycząca ich zróżnicowania gatunkowego i liczebności na tym terenie jest na razie niewielka. Nie dotyczy to oczywiście grzybów jadalnych, od wieków znanych nie tylko mieszkańcom nadwigierskich wsi, lecz tysięcy innych, często niepozornych gatunków, które pełnią istotną rolę w funkcjonowaniu ekosystemów leśnych.

   

Do tej pory najlepiej poznane zostały grzyby lichenizowane (porosty), które jeszcze do niedawna zaliczane były do królestwa roślin. Te niezwykłe organizmy składają się z dwóch komponentów: grzyba (z gromady workowców, wyjątkowo z podstawczaków lub grzybów niedoskonałych) oraz samożywnego (fotosyntetyzującego) partnera (lub partnerów), którym mogą być glony (zielenice) bądź sinice. Na terenie Wigierskiego Parku Narodowego stwierdzono dotychczas ponad 300 gatunków porostów, wśród których wiele jest objętych ochroną prawną. Do tej grupy należą m.in. brodaczki – kępkowa i kędzierzawa, odnożyce – mączysta i kępkowa oraz włostka brązowa.

   

Występowanie wielu gatunków porostów o plechach krzaczkowatych świadczy o bardzo czystym powietrzu. Właśnie ta grupa porostów jest najbardziej wrażliwa na zanieczyszczenia powietrza, a zwłaszcza zanieczyszczenia związkami siarki. Do ciekawszych i rzadszych gatunków porostów, których występowanie potwierdzono na terenie parku, należą: płucnica żółta, zawierająca silnie trujący kwas wulpinowy, granicznik płucnik – gatunek zagrożony wyginięciem, przystrumycznik pustułkowy czy płucnica islandzka – gatunki coraz rzadsze w Polsce.

   

Badania grzybów wielkoowocnikowych parku wykazały obecność wielu bardzo rzadkich gatunków. Związane jest to z naturalnym charakterem lasów i występowaniem w nich mozaiki mikrosiedlisk sprzyjających grzybom. Na uwagę zasługuje obecność takich rzadkich gatunków, jak kisielnica dwubarwna czy talerzyk szkarłatny. Znaleziono tu także kilkanaście gatunków nowych dla Polski. Interesujące jest bardzo liczne występowanie gatunków niezwykle rzadkich na terenie Polski, jak suchogłówka korowa, grzybówka trzcinowa, świeczyca rozgałęziona, piestrzenica infułowata czy mitróweczka błotna.

   

Niezwykle ciekawą, mało jeszcze poznaną grupą organizmów są śluzowce. Są to tajemnicze organizmy łączące niektóre cechy grzybów i najprymitywniejszych organizmów zwierzęcych, jakimi są pierwotniaki. Ich występowanie związane jest głównie z miejscami zacienionymi, wilgotnymi, o dużej zawartości martwej substancji organicznej. Wśród stwierdzonych na terenie parku gatunków śluzowców trzy są nowe dla Polski - maworek pomarszczony, wykwit żółtawy i nieposiadająca polskiej nazwy Hemitrichia imperialis. Ponadto, szereg gatunków, np.: smętosz czarny, paździorecznik zmienny, wykwit drobny czy przetaczek purpurowy, znanych jest w Polsce z niewielkiej liczby stanowisk. Do najrzadszych w parku, występujących na pojedynczych stanowiskach, należą m.in. takie gatunki, jak: przetaczek Persoona, rulik ciemny, szaroń spłaszczony, maworek nadobny, gronianka gromadna, paździorek jasnozarodnikowy czy strzępek wielki. Spośród najliczniejszych śluzowców na terenie parku można wymienić takie gatunki, jak: śluzek krzaczkowaty, paździorek ciemny, rulik groniasty, wykwit zmienny, kędziorek mylny, zapletka maczugowata, bukietek malinowy, samotek zmienny czy maworek zwisły.

   

Aktualizacja: 2022-02, M. Romański


  

  

Strona główna Wigierskiego Parku Narodowego


     

dalej