Pod koniec lat 70. XX wieku wokół Wigier funkcjonowało prawie pięć tysięcy miejsc noclegowych, głównie sezonowych o niskim standardzie. Jeszcze przed utworzeniem parku narodowego wprowadzono ograniczenia wynikające z ochrony walorów przyrodniczych. Likwidacji uległy ośrodki wypoczynkowe i pola biwakowe znajdujące się na należących do Lasów Państwowych terenach leśnych nad Zatoką Słupiańską jeziora Wigry, Jeziorem Białym oraz w okolicy Bryzgla. Po utworzeniu Wigierskiego Parku Narodowego na jego terenie zaczęła się tworzyć nowa baza noclegowa o wyższych standardach i bardziej przyjazna środowisku. 

Żeglarze na Wigrach. Fot. J. Borejszo

Obecnie powstająca baza noclegowa, głównie tworzona w rejonie istniejącej zabudowy wsi, lepiej zaspokaja rosnące wymagania współczesnego turysty. Poziom i zakres innych usług turystycznych pod wieloma względami przewyższa ofertę sprzed utworzenia parku. Wigierska Kolejka Wąskotorowa, przejazdy bryczkami, wypożyczalnie rowerów, nowe bary i restauracje, obsługa spływów kajakowych, sauny – banie, biesiady regionalne, warsztaty mleczarskie, to część z coraz bogatszej oferty. Na pewno jeszcze wiele jest do zrobienia, ale każdy rok przynosi zmiany na lepsze. Większość z wyżej wymienionych inicjatyw to działania prywatnych osób i firm. Podstawowe zadanie parku polega na takim udostępnieniu jego terenu, by negatywny wpływ ruchu turystycznego na przyrodę był jak najmniejszy. Sukcesywnie tworzona jest odpowiednia infrastruktura.

Przystań w Starym Folwarku. Fot. J. Borejszo

Szczególną rolę pełnią w parku narodowym szlaki turystyczne. Dobrze oznakowane i przygotowane szlaki to podstawa uprawiania aktywnej turystyki na lądowych obszarach parku. Od 1990 roku w granicach WPN funkcjonuje dobrze rozwinięty system znakowanych szlaków turystycznych – pieszych, rowerowych i ścieżek edukacyjnych. Ich długość aktualnie wynosi 217 km. Proporcjonalnie do powierzchni lądu lokuje to WPN na trzecim miejscu wśród 23 polskich parków narodowych. Szlaki te są znakowane zgodnie z unormowaniami Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Suwalski Oddział PTTK, przy wsparciu parku, zajmuje się konserwacją oznakowania tych szlaków. Park opiekuje się przede wszystkim prawie 370 drogowskazami turystycznymi, zlokalizowanymi w 142 miejscach.

Przy szlakach turystycznych powstaje niezbędna infrastruktura: miejsca odpoczynku, tablice informacyjne, kładki, wieże i platformy widokowe, parkingi. Stopniowo modernizowane są pola biwakowe będące w zarządzie parku.

Kolejka leśna. Fot. J. Borejszo

Ciąg dalszy